Jan Babiński, ur. 18 marca 1928 r. w Warszawie. Zmarł 28 stycznia 2007 roku. W okresie okupacji zdobywa wiedzę w ramach tajnego nauczania. Po wyzwoleniu studiuje prawo na Uniwersytecie Poznańskim, specjalizując się w prawie międzynarodowym. Pracę zawodową rozpoczyna w polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. W 1951 r. przenosi się do Szczecina, podejmując pracę dziennikarską w „Głosie Szczecińskim”. Zajmuje się problematyką gospodarczą ze szczególnym uwzględnieniem polityki międzynarodowej i tematyki niemieckiej. Plonem wielu podróży są cykle reportaży, m.in. z Chin, Niemiec, państw bałkańskich. Jest sprawozdawcą parlamentarnym swojej gazety. Za publicystykę okresu „polskiego Października” otrzymuje swoje pierwsze odznaczenie państwowe: Srebrny Krzyż Zasługi, następnie złotą odznakę „Gryf Szczeciński”.
W 1960 r. zostaje redaktorem naczelnym „Kuriera Szczecińskiego”. Jest to znaczący okres w historii tej gazety. Z dziennika porannego przekształcona zostaje w gazetę popołudniową. Zmieniony format, wypracowana, zupełnie nowa szata graficzna i wprowadzone oryginalne formy więzi z czytelnikami przynoszą istotny wzrost nakładu. Czynnie uczestniczy w działalności Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich - trzykrotnie będąc prezesem oddziału, delegatem na kolejne zjazdy krajowe i członkiem zarządu głównego. W roku 1965 przechodzi do pracy w polskiej służbie zagranicznej. Wyjeżdża do Paryża, otrzymując stanowisko radcy ds. kultury. Po powrocie kieruje krajową redakcją „Tygodnika Polskiego”, jest członkiem kolegium redakcyjnego Polskiej Kroniki Filmowej, współpracuje z „Perspektywami” i macierzystym „Kurierem Szczecińskim”.
Otrzymuje (1973) propozycję organizacji Biura Kontaktów Międzynarodowych Sejmu, którym następnie kieruje i jako doradca wspomaga polskie delegacje na Europejskie Parlamentarne Konferencje Bezpieczeństwa oraz sesje Unii Międzyparlamentarnej. Reprezentuje Polskę w Stowarzyszeniu Sekretarzy Generalnych Parlamentów. W latach 1977-81 jest radcą ds. kultury Ambasady Polskiej w Rzymie. Ponownie wraca do pracy w administracji parlamentarnej, pełniąc m.in. funkcję szefa Kancelarii Sejmu. Z chwilą utworzenia Trybunału Konstytucyjnego zostaje mianowany dyrektorem generalnym i pełni tę funkcję do czasu odejścia na emeryturę w roku 1994. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim francuskiego Krzyża Zasługi i Krzyżem Oficerskim francuskiej Legii Honorowej.