Tadeusz Zwilnian Grabowski, ur. 8 października 1926 r. w Wilnie. Debiutował tamże w 1936 r. Wiersze zaczął pisać podczas wojny. Więzień polityczny (1944-45 i 1949-53). Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1960). Członek (od 1971) Związku Literatów Polskich i (od 1990) Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Warszawie.  Autor ponad 30 książek i ponad siedmiuset artykułów, recenzji i szkiców krytyczno-literackich, publikowanych na łamach prasy lokalnej, krajowej („Twórczość”, „Poezja”, „Odra”, „Tygodnik Powszechny”, „Kierunki”, „W drodze”, „Więź”, „Przegląd Powszechny”, „Materiały Problemowe”, „Ruch Biblijny i Liturgiczny”, „Gazeta Gorzowska”) i zagranicznej („Kurier Wileński”, „Nasza Gazeta”, „Magazyn Wileński”, Przegląd”, „Z nad Wili”).

Przełożył (po raz pierwszy w historii literatury polskiej) z języka niemieckiego starohebrajskie apokryfy „Księgi Henocha”. Jego misterium „Dziady Katyńskie” wystawił teatr w Koszalinie (1991). Autor monografii szczecińskich teatrów dramatycznych w okresie 1945-85.